Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2007

ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ - Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη,
Σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.
Ανθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.
Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,
Ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
Χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
Άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια.
Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,
Η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.
Αλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά
Όποιος πατάει πάνω μας καθώς διαβαίνει.
Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,
Ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
Πόνος μας, να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...

2 σχόλια:

Σταλαγματιά είπε...

«Αλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά
Όποιος πατάει πάνω μας καθώς διαβαίνει.»

Αυτοί οι στίχοι πραγματικά με ανατριχιάζουν,
Η πρώτη επαφή μου με την ποίηση έγινε με τον
Καρυωτάκη, στα χρόνια της εφηβείας που χαρακτηρίζεται
Από το αίσθημα της μελαγχολίας.
Πρεσβευτής της λοιπόν ο Καρυωτάκης με μύησε στον κόσμο της
ποίησης.
Ακόμα και τώρα διαβάζοντας τους ίδιους στίχους νιώθω ακριβώς
Τα ίδια συναισθήματα όπως τότε.
Με μάγευε η γραφή του και ο τρόπος που έλεγε τα πιο απλά πράγματα.

Xspant είπε...

Άνοιξη του Κ. Καρυωτάκη σε μουσική Λένας Πλάτωνος...

"Κι είναι ο κήπος μας κήπος μελαγχολίας"

Κατάλογος Σελίδων