Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου 2007

ΕΧΩ ΜΙΑ ΛΕΞΗ - ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

Έχω μια λέξη για να πω μα είναι το στόμα μου κλειστό
Και την κρατάω μέσα μου να μεγαλώνει
Γύρω μου απλώνει
Το φιλοθεάμων μου κενό σ’ ένα μονόλογο παλιό
Ένα μεγάλο βόδι μου πατάει τη γλώσσα
Ψυχή μου κλώσσα

Μου είχες πει κάποια φορά, μέσα στα λόγια τα πολλά,
Πώς πριν κατέβουμε στη γη είμαστε στ’ αστέρια
Σπασμένα χέρια
Τώρα μου δίνεις να πιαστώ και τον μικρό μου εαυτό
Μέχρι την άλλη μου ζωή θα ξεπουλάω
Σε ποιόν χρωστάω;
Σε ποιόν τη λέξη μου να πω και ποιού το χέρι τρυφερά θα την κρατήσει;
Πού έχω ζήσει;
Σε τίνος τ’ όνειρο να μπω, μια λέξη μόνο να του πω
Και να το σκάσω
Αχ, να ξεχάσω!

Λέγαν σαν ήμουνα μικρός πώς είναι ο κόσμος σκοτεινός
Μα από τα φώτα τα πολλά πώς έχω λιώσει;;;
Έχω πληρώσει
Έδωσα χώμα και νερό, μήπως οφείλω ό,τι ακριβό
έχω γνωρίσει κι ό,τι γνήσιο έχω ζήσει
Έχω ξοφλήσει

Έχω μια λέξη για να πω, μα είναι το στόμα μου κλειστό
Και την κρατάω μέσα μου να μεγαλώνει
Και με σκοτώνει
Σε ένα ισόβιο τοκετό, το ένα μου μέρος το κρυφό
Και νιώθω μέσα απ' τη βαθιά μου εγκυμοσύνη
Αυτό που φτύνει η τεχνητή μας νοημοσύνη
Ευγνωμοσύνη

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Σε μέ τη λέξη σου να πεις
που τρυφερά στα χέρια θα κρατήσω
και στ' όνειρό μου αν θες να μπεις
μ' αγνή καρδιά θα σε καλοσωρίσω.

Σου είχα πει κάποια φορά, μέσα στα λόγια τα τρελλά
πως πριν κατέβουμε στη γη, είμαστ' αστέρια, (όχι στ’ αστέρια)
μα δώσαμε αίμα και οστά, και ξεπληρώσαμε πολλά
γροθιές σηκώσαμε ψηλά τα οργισμένα χέρια.

Πως είν' ο κόσμος μας μουντός,
λέγαν, σαν ήσουνα μικρός,
μα με το φως σου, το εντός, με είχεις θαμπώσει
Κι ό,τι είναι άξιο, αληθινό
που ακόμα είν' άπιαστο θολό,
η πίστη σου για τη ζωή θα σου το δώσει.

Το στόμα σου άνοιξε σε με
και τη λεξούλα που μεγάλωνε σε σέ,
μέσα μου, σα μωράκι ας μεγαλώσει.
Κι αν είναι έναν απ' τους δυο
ο αλλόκοτος ο τοκετός
ας είναι εμέ που θα σκοτώσει.
Τότε θα νιώσω μια χαρά
και πλέρια, ολάκερη, βαθειά,
κόντρα σε κάθε κίβδηλη νοημοσύνη,
Ευγνωμοσύνη

Κατάλογος Σελίδων